เหตุการณ์ต่างๆ​​ได้ผ่านพ้น​ไปนานแล้ว​ ​เป็นอดีต​ที่ไม่เคยลืมเลือน ​เมื่อวัน
​ที่ผม​ต้องสูญเสียเธอผู้นั้น​​ไป เพียง​เพราะ​ความไม่กล้าถามให้เข้าใจกันของผม​และเธอ
จนกลาย​เป็นเรื่อง​ราว​ที่ยาก​ที่​จะย้อนกลับมาให้​เป็นดังเดิม ​และในวันนี้เธอก็ไม่​สามารถ​ที่
​จะอยู่​รอฟังคำ​ที่ผม​จะบอก​กับเธอ​ได้อีกแล้ว​...​

ผม​และเธอเราสองคน​เป็น​เพื่อนกัน...​ เธอ​เป็น​เพื่อน​ที่เข้าใจผมมาก​ที่สุด

​และเธอมักรับรู้เรื่อง​ราวของผมว่า​เป็นอย่างไร ด้วย​ความ​เป็น​เพื่อน​ที่เธอรู้ใจผมมาก

หลายครั้ง​ที่ผมมีปัญหา เธอมัก​จะถามถึงเรื่อง​​ที่เกิดขึ้น​ สาเหตุ ​และผมมัก​จะ​ได้รับคำ

ตอบดีๆ​เสมอจาก​เพื่อน​ที่น่ารักคนนี้ รวมถึงมัก​จะ​ได้รับรอยยิ้มกลับ​ไปทุกครั้ง​ที่​ได้รับคำ

ตอบ​เพราะเธอมัก​จะให้แง่คิด คำสอน​ที่ดี ​แม้บางครั้งอาจทำให้ผมรู้สึกว่า​เธอคิดคำสอน

เหล่านั้น​มา​ได้อย่างไร ​เป็นคำพูด​ที่ถูก​ต้อง​และ​เป็นถ้อยคำ​ที่ดี​และมีค่ามาก ​ส่วนเธอมัก

​จะคอยนั่งรับฟังปัญหาผมอยู่​ข้างๆ​ อย่างเข้าใจ พยายามปลอบโยน หลายครั้ง​ที่รู้สึกอ่อน

แรง ท้อแท้​แต่ก็​ได้​เพื่อนอย่างเธอ​ที่รับฟังอยู่​ข้างๆ​อย่างเข้าใจ จนผมคิดแปลกใจเหมือน

กันว่าเธอเคยมีปัญหาอย่างผมบ้างไหม ถึง​ได้เข้าใจ​และช่วยแก้ปัญหาของผม​ได้เสมอ...​

เธอ​สามารถหัวเราะร่วน​ได้​ทั้งวันเหมือนไม่มีปัญหาทุกข์ร้อนใดในชีวิต...​


​แต่ผมก็ไม่เคยถาม ไม่กล้า คิดว่าเธอคงไม่มีปัญหา...​​แต่สิ่ง​ที่ผมลืม​ไป​คือ ​เป็น​เพราะผม

ไม่เคยถามเธอเลย​ไม่เคยบอกว่าเธอเองก็มีเรื่อง​ราว​ที่เจ็บปวดมากเหมือนกัน ...​ในบรรดา

​เพื่อน​ที่ผมเคยมีอยู่​ผมไม่เคยมี​เพื่อน​ที่​เป็นแบบเธอ เธอ​เป็น​เพื่อน​ที่ดีต่อผม​และทุกคน

ไม่ลืมวันสำคัญของผม​และ​เพื่อนๆ​ ของขวัญ​ที่เธอให้ เธอหามาให้ด้วยใจ ​แม้ว่า​จะไม่ว่าง

​แต่เธอก็ไม่เคยลืม น้ำใจของเธอ​ที่ทำให้ผมรู้สึกประทับใจ ผมเองซะอีก​ที่ลืม​และไม่​ได้

สนใจวันสำคัญของเธอเลย​​เพราะมัว​แต่คิดทำงานของตนเองจนลืม​ไป...​​แต่เธอก็ไม่เคย

ว่ายังปฏิบัติตัวต่อผมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนผมคิดว่าเธอคงเข้าใจว่าผม​เป็นแบบนี้...​ใน

สายตาผมเธอช่าง​เป็น​เพื่อน​ที่น่ารักมากจนบางครั้งผมก็อยาก​จะบอก​กับเธอในบางเรื่อง​

​แต่ผมไม่กล้า ​เพราะผมก็ไม่มั่นใจว่าสิ่ง​ที่​จะพูดออก​ไป​จะทำให้​ความ​เป็น​เพื่อนของเรานั้น​

สิ้นสุดลงหรือไม่ ใน​เมื่อเธอเองก็มีคน​ที่คอยให้​กำลังใจเธออยู่​...​

มาในช่วงหลังผมเห็นเธอหาย​ไป ไม่ค่อย​ได้กลับเข้ามาพบกันเหมือนเดิม ไม่มี​เพื่อนคน

ไหนรู้เลย​ว่าเธอหาย​ไปไหนมา ​เพราะเธอไม่​ได้บอก​ใคร คง​จะมี​เพื่อน​ที่เธอสนิทด้วยคน

นั้น​​ที่​เขาคงรู้ว่าเธอ​ไปไหนมา เธอ​และ​เขามัก​จะ​ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนผมเองคิด

ว่าเธอคงมี​เพื่อนคน​ที่รู้ใจมากกว่าผม​ไปเสียแล้ว​...​


จนมาในวันนั้น​วัน​ที่เธอจาก​ไป​โดยไม่ทัน​ที่​ได้เอ่ยคำลากันสักคำ ผม​ได้แค่เห็นเพียงใบ

หน้าของเธอ ​ที่ยังมีรอยยิ้มออกมาให้เห็น ​แม้ว่าเธอเองก็รู้ว่า​เป็นรอยยิ้ม​ที่ฝืน​กับ​ความ

รู้สึกเจ็บปวดจากอาการสบาย​ที่เธอ​เป็นอยู่​ ถึง​แม้ว่าเธอไม่​ได้พูดออกมา​แต่ผมรับรู้​ได้

ด้วยสายตาเธอมองผมด้วย​ความรู้สึกเจ็บปวดมากพอทน สายตา​ที่คอยห่วงใยยังมีให้เห็น

เหมือนเดิม...​​และนั่นก็​เป็น​ความห่วงใยสุดท้าย​ที่ผม​ได้เห็นจากเธอ...​​และมีเพียงคำลา​ที่

เธอเขียนไว้ให้ผม...​​ที่เธอฝากไว้​กับ​เขาผู้นั้น​​เพื่อให้ผม...​



สวัสดีจ้า คิดว่ายังจำธาร​ได้นะ ​เป็นอย่างไรบ้าง​ ธารคิดว่าวิทย์คง​จะสบายดี ​ส่วนธารไม่

​ต้องห่วงนะสบายดีอยู่​แล้ว​ สู้ไหวอยู่​แล้ว​ ​ต้องขอโทษด้วยนะ​ที่หาย​ไป​โดยไม่บอก ​แต่นั่น

ไม่สำคัญเท่า​กับ​ที่ธาร​และวิทย์อาจไม่มีโอกาส​ได้พบหน้ากันอีกแล้ว​นะ ​และกว่า​ที่วิทย์​จะ

​ได้รู้ว่าเราหาย​ไปไหนเวลานั้น​ธารคงไม่มีโอกาส​ได้บอกวิทย์ด้วยตัวเองอีกแล้ว​ ตอนนี้

วิทย์ยังมีปัญหาอะไร​​ที่แก้ไม่​ได้ไหม ยังไงก็อย่าท้อแท้นะ ธารเองอาจไม่​ได้อยู่​​ได้ช่วย

เหมือนเดิมแล้ว​นะ​แต่ธาร​จะอยู่​คอย​เป็น​กำลังให้วิทย์นะ หลายปี​ที่ผ่านธารอาจไม่​ได้มี

เวลาให้เหมือนเดิม​เพราะธารติดธุระ​ที่โรงพยาบาลบ่อยๆ​ ธาร​ได้แค่คิดว่าอีกไม่ช้าอาการ

เรา​จะดีขึ้น​ แล้ว​กลับ​ไปพูดคุยกัน​ได้เหมือนเดิม ​แต่​เมื่อเวลานี้ใกล้มาถึงธารรู้ตัวดีว่า เวลา

ของธาร​ที่​จะ​ได้​เป็น​เพื่อน​ที่ดีของวิทย์นั้น​น้อยลงแล้ว​ ธาร​ได้​แต่ฝากคำพูด​ที่เราอยาก​จะ

บอก​กับวิทย์มาให้น้องชายธารนะ อย่าเสียใจต่อการจาก​ไปของธาร อย่าลืมว่ายังไงธารก็

ยังอยู่​ข้างวิทย์เสมอนะ ธารยังห่วงใย​เพื่อนชื่อวิทย์คนนี้อย่างเดิม ดูแลตัวเองด้วยนะวิทย์

คิดถึง​เพื่อนเสมอ...​

ณธาร


ผมแทบกลั้นน้ำตาตนเองไม่อยู่​หน้าห้องของเธอ...​ร่าง​ที่ไร้วิญญาณของเธออยู่​ตรงหน้า

ผม ในใจ​ได้​แต่คิดว่าตอนนี้ผม​ต้องอยู่​คนเดียวแล้ว​หรือ​โดย​ที่ปราศจากเธอ ​เพื่อน​ที่ดี​ที่

สุดในชีวิตผม​ที่เคยมีเธอ​ได้จากผม​ไปแล้ว​ ผู้ชาย​ที่ผมเคยเข้าใจผิดกลับ​เป็นน้องชายของ

เธอ เธอทำไมไม่เคยบอกผม หากเธอบอกผม ผมคงกล้า​ที่​จะบอกบางอย่าง​กับเธอ...​


ณธรน้องชายเธอบอกเหตุผล​ที่เธอไม่เคยบอก​ใคร​เพราะเธอไม่​ต้องการให้​ใคร​เป็นห่วง

ไม่​ต้องให้​ใคร​ต้องมาเสียใจ​กับอาการ​ที่เธอ​เป็นอยู่​ ​ที่สำคัญเธอไม่​ต้องการเห็นน้ำตาจาก

​เพื่อนแบบผม ​เพราะเธอไม่​ต้องการให้ผม​ต้องเสียใจ​กับเรื่อง​ราวต่างๆ​อีกต่อ​ไป...​

ผมคงอ่อนแอเกิน​ไปในสายตาเธอ ผมไม่เคยช่วยเหลืออะไร​เธอ​ได้เลย​...​​แม้กระทั่ง

วินาทีสุดท้ายผมยัง​ได้แค่มองเธอจาก​ไปเท่านั้น​ เท่านั้น​เองหรือ​ที่คนแบบผมทำ​ได้...​



หลายครั้ง​ที่ทำให้ผมคิดว่าเธอ​เป็น​เพื่อน​ที่เข้าใจผม​ที่สุด ​แต่ผมต่างหาก​ที่ไม่เคยเข้าใจ

เธอเลย​สักครั้งว่าเธอ​ต้องการอะไร​...​ณธารยังคงอยู่​ใน​ความทรงจำของผม

ทุกคำพูด ทุกอย่าง​ที่เธอเคยทำไว้ให้ผม ยังอยู่​ในใจตลอดมา...​



ในวันนี้ผม​ได้เรียนรู้ว่าเวลา​เป็นสิ่ง​ที่มีค่า หากมีโอกาส​ที่​จะพูด หรือทำในสิ่ง​ที่​ต้องการ​จะ

บอก​กับ​ใครสักคน...​จงทำให้​เขาหรือเธอผู้นั้น​​ได้รับรู้ก่อน​ที่ทุกอย่าง​จะสายเกิน​ไป...​


ณธารครับ​หากในวันนี้​จะสายเกิน​ไปแล้ว​สำหรับเรา ​แต่สำหรับผมคุณยังอยู่​ในใจ

ผมนะ ผมคิดถึงคุณมาก รักคุณมากนะ ณธาร​ที่รัก