![]() |
![]() |
นทีไท![]() |
...อดีตที่ไม่เคยลืมเลือน เมื่อวันที่ผมต้องสูญเสียเธอผู้นั้นไป...และในวันนี้เธอก็ไม่สามารถที่จะอยู่รอฟังคำที่ผมจะบอกกับเธอได้อีกแล้ว...
![]() |
![]() |
|
![]() |
||
![]() |
![]() |
![]() |
ที่ผมต้องสูญเสียเธอผู้นั้นไป เพียงเพราะความไม่กล้าถามให้เข้าใจกันของผมและเธอ
จนกลายเป็นเรื่องราวที่ยากที่จะย้อนกลับมาให้เป็นดังเดิม และในวันนี้เธอก็ไม่สามารถที่
จะอยู่รอฟังคำที่ผมจะบอกกับเธอได้อีกแล้ว...
ผมและเธอเราสองคนเป็นเพื่อนกัน... เธอเป็นเพื่อนที่เข้าใจผมมากที่สุด
และเธอมักรับรู้เรื่องราวของผมว่าเป็นอย่างไร ด้วยความเป็นเพื่อนที่เธอรู้ใจผมมาก
หลายครั้งที่ผมมีปัญหา เธอมักจะถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น สาเหตุ และผมมักจะได้รับคำ
ตอบดีๆเสมอจากเพื่อนที่น่ารักคนนี้ รวมถึงมักจะได้รับรอยยิ้มกลับไปทุกครั้งที่ได้รับคำ
ตอบเพราะเธอมักจะให้แง่คิด คำสอนที่ดี แม้บางครั้งอาจทำให้ผมรู้สึกว่าเธอคิดคำสอน
เหล่านั้นมาได้อย่างไร เป็นคำพูดที่ถูกต้องและเป็นถ้อยคำที่ดีและมีค่ามาก ส่วนเธอมัก
จะคอยนั่งรับฟังปัญหาผมอยู่ข้างๆ อย่างเข้าใจ พยายามปลอบโยน หลายครั้งที่รู้สึกอ่อน
แรง ท้อแท้แต่ก็ได้เพื่อนอย่างเธอที่รับฟังอยู่ข้างๆอย่างเข้าใจ จนผมคิดแปลกใจเหมือน
กันว่าเธอเคยมีปัญหาอย่างผมบ้างไหม ถึงได้เข้าใจและช่วยแก้ปัญหาของผมได้เสมอ...
เธอสามารถหัวเราะร่วนได้ทั้งวันเหมือนไม่มีปัญหาทุกข์ร้อนใดในชีวิต...
แต่ผมก็ไม่เคยถาม ไม่กล้า คิดว่าเธอคงไม่มีปัญหา...แต่สิ่งที่ผมลืมไปคือ เป็นเพราะผม
ไม่เคยถามเธอเลยไม่เคยบอกว่าเธอเองก็มีเรื่องราวที่เจ็บปวดมากเหมือนกัน ...ในบรรดา
เพื่อนที่ผมเคยมีอยู่ผมไม่เคยมีเพื่อนที่เป็นแบบเธอ เธอเป็นเพื่อนที่ดีต่อผมและทุกคน
ไม่ลืมวันสำคัญของผมและเพื่อนๆ ของขวัญที่เธอให้ เธอหามาให้ด้วยใจ แม้ว่าจะไม่ว่าง
แต่เธอก็ไม่เคยลืม น้ำใจของเธอที่ทำให้ผมรู้สึกประทับใจ ผมเองซะอีกที่ลืมและไม่ได้
สนใจวันสำคัญของเธอเลยเพราะมัวแต่คิดทำงานของตนเองจนลืมไป...แต่เธอก็ไม่เคย
ว่ายังปฏิบัติตัวต่อผมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนผมคิดว่าเธอคงเข้าใจว่าผมเป็นแบบนี้...ใน
สายตาผมเธอช่างเป็นเพื่อนที่น่ารักมากจนบางครั้งผมก็อยากจะบอกกับเธอในบางเรื่อง
แต่ผมไม่กล้า เพราะผมก็ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่จะพูดออกไปจะทำให้ความเป็นเพื่อนของเรานั้น
สิ้นสุดลงหรือไม่ ในเมื่อเธอเองก็มีคนที่คอยให้กำลังใจเธออยู่...
มาในช่วงหลังผมเห็นเธอหายไป ไม่ค่อยได้กลับเข้ามาพบกันเหมือนเดิม ไม่มีเพื่อนคน
ไหนรู้เลยว่าเธอหายไปไหนมา เพราะเธอไม่ได้บอกใคร คงจะมีเพื่อนที่เธอสนิทด้วยคน
นั้นที่เขาคงรู้ว่าเธอไปไหนมา เธอและเขามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนผมเองคิด
ว่าเธอคงมีเพื่อนคนที่รู้ใจมากกว่าผมไปเสียแล้ว...
จนมาในวันนั้นวันที่เธอจากไปโดยไม่ทันที่ได้เอ่ยคำลากันสักคำ ผมได้แค่เห็นเพียงใบ
หน้าของเธอ ที่ยังมีรอยยิ้มออกมาให้เห็น แม้ว่าเธอเองก็รู้ว่าเป็นรอยยิ้มที่ฝืนกับความ
รู้สึกเจ็บปวดจากอาการสบายที่เธอเป็นอยู่ ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้พูดออกมาแต่ผมรับรู้ได้
ด้วยสายตาเธอมองผมด้วยความรู้สึกเจ็บปวดมากพอทน สายตาที่คอยห่วงใยยังมีให้เห็น
เหมือนเดิม...และนั่นก็เป็นความห่วงใยสุดท้ายที่ผมได้เห็นจากเธอ...และมีเพียงคำลาที่
เธอเขียนไว้ให้ผม...ที่เธอฝากไว้กับเขาผู้นั้นเพื่อให้ผม...

สวัสดีจ้า คิดว่ายังจำธารได้นะ เป็นอย่างไรบ้าง ธารคิดว่าวิทย์คงจะสบายดี ส่วนธารไม่
ต้องห่วงนะสบายดีอยู่แล้ว สู้ไหวอยู่แล้ว ต้องขอโทษด้วยนะที่หายไปโดยไม่บอก แต่นั่น
ไม่สำคัญเท่ากับที่ธารและวิทย์อาจไม่มีโอกาสได้พบหน้ากันอีกแล้วนะ และกว่าที่วิทย์จะ
ได้รู้ว่าเราหายไปไหนเวลานั้นธารคงไม่มีโอกาสได้บอกวิทย์ด้วยตัวเองอีกแล้ว ตอนนี้
วิทย์ยังมีปัญหาอะไรที่แก้ไม่ได้ไหม ยังไงก็อย่าท้อแท้นะ ธารเองอาจไม่ได้อยู่ได้ช่วย
เหมือนเดิมแล้วนะแต่ธารจะอยู่คอยเป็นกำลังให้วิทย์นะ หลายปีที่ผ่านธารอาจไม่ได้มี
เวลาให้เหมือนเดิมเพราะธารติดธุระที่โรงพยาบาลบ่อยๆ ธารได้แค่คิดว่าอีกไม่ช้าอาการ
เราจะดีขึ้น แล้วกลับไปพูดคุยกันได้เหมือนเดิม แต่เมื่อเวลานี้ใกล้มาถึงธารรู้ตัวดีว่า เวลา
ของธารที่จะได้เป็นเพื่อนที่ดีของวิทย์นั้นน้อยลงแล้ว ธารได้แต่ฝากคำพูดที่เราอยากจะ
บอกกับวิทย์มาให้น้องชายธารนะ อย่าเสียใจต่อการจากไปของธาร อย่าลืมว่ายังไงธารก็
ยังอยู่ข้างวิทย์เสมอนะ ธารยังห่วงใยเพื่อนชื่อวิทย์คนนี้อย่างเดิม ดูแลตัวเองด้วยนะวิทย์
คิดถึงเพื่อนเสมอ...
ณธาร
ผมแทบกลั้นน้ำตาตนเองไม่อยู่หน้าห้องของเธอ...ร่างที่ไร้วิญญาณของเธออยู่ตรงหน้า
ผม ในใจได้แต่คิดว่าตอนนี้ผมต้องอยู่คนเดียวแล้วหรือโดยที่ปราศจากเธอ เพื่อนที่ดีที่
สุดในชีวิตผมที่เคยมีเธอได้จากผมไปแล้ว ผู้ชายที่ผมเคยเข้าใจผิดกลับเป็นน้องชายของ
เธอ เธอทำไมไม่เคยบอกผม หากเธอบอกผม ผมคงกล้าที่จะบอกบางอย่างกับเธอ...
ณธรน้องชายเธอบอกเหตุผลที่เธอไม่เคยบอกใครเพราะเธอไม่ต้องการให้ใครเป็นห่วง
ไม่ต้องให้ใครต้องมาเสียใจกับอาการที่เธอเป็นอยู่ ที่สำคัญเธอไม่ต้องการเห็นน้ำตาจาก
เพื่อนแบบผม เพราะเธอไม่ต้องการให้ผมต้องเสียใจกับเรื่องราวต่างๆอีกต่อไป...
ผมคงอ่อนแอเกินไปในสายตาเธอ ผมไม่เคยช่วยเหลืออะไรเธอได้เลย...แม้กระทั่ง
วินาทีสุดท้ายผมยังได้แค่มองเธอจากไปเท่านั้น เท่านั้นเองหรือที่คนแบบผมทำได้...
หลายครั้งที่ทำให้ผมคิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่เข้าใจผมที่สุด แต่ผมต่างหากที่ไม่เคยเข้าใจ
เธอเลยสักครั้งว่าเธอต้องการอะไร...ณธารยังคงอยู่ในความทรงจำของผม
ทุกคำพูด ทุกอย่างที่เธอเคยทำไว้ให้ผม ยังอยู่ในใจตลอดมา...
ในวันนี้ผมได้เรียนรู้ว่าเวลาเป็นสิ่งที่มีค่า หากมีโอกาสที่จะพูด หรือทำในสิ่งที่ต้องการจะ
บอกกับใครสักคน...จงทำให้เขาหรือเธอผู้นั้นได้รับรู้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป...
ณธารครับหากในวันนี้จะสายเกินไปแล้วสำหรับเรา แต่สำหรับผมคุณยังอยู่ในใจ
ผมนะ ผมคิดถึงคุณมาก รักคุณมากนะ ณธารที่รัก
เมื่อวันที่ : 19 ธ.ค. 2548, 15.24 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...