 มาลัยดอกรัก |
|
| ชาร ทิคัมพร |
......ลูกค้าพวงมาลัยของน้ำฝนมักจะมีเงื่อนไขเสมอ เมื่อจะซื้อพวงมาลัยสักพวง เป็นต้นว่า...
"นายกรัฐมนตรีชื่ออะไร ? ถ้าตอบได้ถึงจะซื้อ" ...
......
"นายกรัฐมนตรีชื่ออะไร ? ถ้าตอบได้ถึงจะซื้อ" ...
......
 |
|
|
|
||
|
|
|
เสียงเพลงชาติไทยดังขึ้น ! น้ำฝนดึงมือพ่อให้หยุดแล้วยืนตรง วันนี้เธอจะร้องเพลงชาติไทยเป็นวันสุดท้าย... "น้ำฝนจ๋า ! ฉันอยากฟังนิทานเรื่องหมาป่ากับลูกแกะ คราวหน้าเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมจ๊ะ ? " แล้วคุณผู้หญิงก็ลูบหัวของเธอเล่น น้ำฝนยังจำความอบอุ่นจากน้ำมืออันปราณีนั้นได้ดี มีอะไรบางอย่างที่เด็กหญิงตัวน้อยคิดว่า จากวันนี้ไปเธอจะไม่ได้พบกับคุณผู้หญิงอีกแล้ว... .................................................................................... "น้ำฝน" ได้ชื่อนี้จากคุณครูเสาวภาแทนชื่อเดิมของเธอในวันที่พ่อพาไปฝากเข้าโรงเรียน มันเป็นโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่งของตำบลที่ยอมรับเด็กต่างแดนเข้ามาเรียน พ่อซื้อชุดนักเรียนให้เธอสองชุดไว้ใส่มาโรงเรียน แล้วยังซื้อกระเป๋า นักเรียนใบเล็กให้ใบหนึ่งด้วย น้ำฝนได้วิ่งเล่นไล่จับกับเพื่อนหญิงชาวกะเหรี่ยงตัวเล็ก บางทีเธอก็จะเล่นไม้กระดกกับเด็กชายชาวม้ง แปดโมงเช้าเธอต้องเข้าแถวร้องเพลงชาติกับทั้งเด็กไทยและเด็กต่างแดนที่หน้าเสาธงทุกวัน ที่นี่เชื้อชาติ ศาสนาและชั้นวรรณะ ไม่อาจแบ่งกั้นเด็กๆที่ยังบริสุทธ์เหมือนน้ำค้างในยามเช้าออกจากกันได้ และเพียงเดือนเดียวน้ำฝนก็ได้ยืนเป็นต้นเสียงร้องเพลงชาติไทยที่หน้าเสาธง...เธอมีพรสวรรค์ในการร้องเพลงมากทีเดียว พอโรงเรียนเลิกในตอนบ่าย พ่อจะถีบจักรยานจากที่ก่อสร้างที่พ่อทำงานมารับน้ำฝนกลับห้องพักคนงานที่อยู่ใกล้ๆ พ่อจะหาข้าวเย็นให้เธอกินก่อนที่พ่อค้าขายส่งพวงมาลัยจะมารับเธอพร้อมกับเด็กคนอื่นๆตอนห้าโมงเย็น เขารับพวกเธอใส่รถสองแถวไปตระเวนส่งตามสี่แยก ตามร้านอาหารและตามชุมชนหรือที่ไหนๆ ที่พวงมาลัยจะขายได้ พ่อบอกว่าถ้าช่วยกันหาเงินได้เร็วก็จะได้กลับไปบ้านได้เร็วขึ้น ที่นั่นปู่กับย่ารออยู่ ! พ่อว่าจะทำงานเก็บเงินอยู่ที่เมืองไทยปีเดียวเท่านั้น และน้ำฝน เด็กหญิงชาวไทลื้อหน้าตาหมดจดก็ได้มาขายพวงมาลัยที่ร้านอาหารใหญ่แห่งนี้เป็นประจำทุกวัน ตั้งแต่อายุยังไม่ทันจะสี่ขวบด้วยซ้ำ...พ่อจะถีบรถจักรยานมารับเธอที่ร้านกลับห้องพักคนงานเวลาทุ่มตรงทุกวัน เมื่อกลับมาถึงห้องพักอีกครั้ง พ่อจะดูแลให้น้ำฝนอาบน้ำ สีฟันและให้เข้านอน พ่อเป็นทั้งพ่อและแม่ของเธอในเวลาเดียวกัน น้ำฝนไม่เคยรู้เลยว่าการมีแม่นั้นเป็นอย่างไร... ตั้งแต่ยังไม่มาอยู่เมืองไทยด้วยซ้ำ ที่บ้านนอกจากพ่อแล้ว เธอรู้จักแต่ปู่กับย่าและเพื่อนบ้านคนอื่นเท่านั้น ไม่มีใครเคยพูดถึงแม่ของเธอเลย ... ที่ร้านนี้เองที่น้ำฝนได้พบ "คุณผู้หญิง กับ "คุณผู้ชาย" เป็นครั้งแรก และมันกลายเป็นความผูกพันที่ยาวนานตลอดค่อนปีของการขายพวงมาลัย..................................................................................... วันนั้นทันทีที่คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายนั่งลงที่โต๊ะตัวเล็กข้างสวนดอกไม้ของร้าน น้ำฝนรีบเดินเข้าไปที่โต๊ะนั้น! "ซื้อพวงมาลัยก่อเจ้า ? มาลัยดอกรักด้วยนะเจ้า ! " น้ำฝนยื่นพวงมาลัยดอกมะลิให้คุณผู้ชายดู แค่สายอุบะของมันเท่านั้นที่ทำด้วยดอกรัก ส่วนที่ปลายตุ้มเป็นกุหลาบแดง พ่อค้าพวงมาลัยสอนไว้ให้พูดอย่างนี้ ถ้าเห็นหนุ่มสาวมาด้วยกัน คุณผู้ชายหันมาดูน้ำฝนแล้วหัวเราะชอบใจ เขาซื้อทันทีโดยไม่ลังเลแล้วยื่น"มาลัยดอกรัก" นั้นให้กับคุณผู้หญิง ทั้งคู่มองตากันและก็หัวเราะ คุณผู้หญิงหันมาถามชื่อเธอแล้วเอามือลูบหัวน้ำฝนเบาๆ ... นี่เป็นการเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างน้ำฝนกับคุณผู้หญิงในเวลาต่อมา คุณผู้ชายกลายเป็นลูกค้าประจำคนหนึ่งของน้ำฝน คุณผู้ชายจะซื้อมาลัยดอกรักจากเธอให้คุณผู้หญิง และคุณผู้หญิงก็จะลูบหัวเธอเล่นทุกครั้งไป น้ำฝนรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่มือนุ่มของคุณผู้หญิงลูบไล้อยู่บนหัวเธอ.. งานขายพวงมาลัยทำให้น้ำฝนต้องหาความรู้เอาเอง บางเรื่องเธอต้องไปถามพ่อ เช่นถ้าแขกในร้านถามถึงชื่อเก่าของเธอว่าแปลว่าอะไร บางคนก็ถามว่ามาจากเมืองอะไร แต่เรื่องส่วนมากเธอจะต้องไปถามคุณครูเสาวภา ครูประจำชั้นใจดีเพื่อมาตอบคำถามพวกคุณๆทั้งหลาย ลูกค้าพวงมาลัยของน้ำฝนมักจะมีเงื่อนไขเสมอ เมื่อจะซื้อพวงมาลัยสักพวง เป็นต้นว่า... "นายกรัฐมนตรีชื่ออะไร ? ถ้าตอบได้ถึงจะซื้อ" ชายหนุ่มที่มากินเลี้ยงกันที่โต๊ะใหญ่ถามน้ำฝน ... แต่เขาก็ซื้อพวงมาลัยแม้ว่าเธอจะตอบไม่ได้ ถามไปอย่างนั้นเอง ! และวันรุ่งขึ้นน้ำฝนก็ได้รู้ชื่อนายกรัฐมนตรีจากคุณครูเสาวภา แขกบางคนจะให้น้ำฝนร้องเพลงชาติให้ฟังก่อน เขาหวังว่าเด็กหญิงต่างแดนคนนี้คงจะร้องไม่ได้ แต่น้ำฝนร้องเพลงชาติไทยได้ดี ดีอย่างที่เด็กวัยสี่ขวบครึ่งจะร้องได้ และดีกว่าเด็กนักเรียนไทยวัยเดียวกันด้วยซ้ำไป เขาไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นต้นเสียงร้องเพลงชาติหน้าเสาธงที่โรงเรียน ! "ร้องเพลงลอยกระทงได้ใหม ?" แขกของร้านบางคนจะถามอย่างนี้ เมื่อเขารู้แล้วว่าเธอร้องเพลงชาติได้ อีกสองสามวันน้ำฝนก็ร้องเพลงลอยกระทง ได้ ... คุณครูเสาวภาเป็นคนสอนให้เธอ แต่สำหรับคุณผู้หญิงนั้นต่างกับคนอื่น ... "น้ำฝนจ๋า ! ฉันอยากฟังนิทานเรื่องหมาป่ากับลูกแกะ คราวหน้าเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมจ๊ะ ? " นี่ไม่ใช่เงื่อนไขในการซื้อพวงมาลัย แต่เป็นการขออย่างอ่อนหวานพร้อมกับการลูบหัวเธออย่างปราณี หลังจากที่คุณผู้ชายซื้อพวงมาลัยให้ไปแล้ว ครั้งต่อไปเมื่อมากินอาหารที่ร้านนี้ ทั้งคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายก็จะได้ฟังนิทานเรื่องหมาป่ากับลูกแกะอย่างไม่ตกหล่น น้ำฝนรู้ว่าเรื่องอะไรที่ต้องถามพ่อ และเรื่องอะไรที่ต้องถามคุณครูเสาวภา คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายมากินอาหารเย็นที่ร้านนี้เป็นประจำทุกวันสิ้นสัปดาห์ มาลัยดอกรักของน้ำฝนยังคงขายให้กับคุณผู้ชายได้ทุกครั้งเหมือนเดิม และคุณผู้หญิงก็ยังอยากจะฟังนิทานเรื่องอื่นๆจากเธออีกในการพบครั้งต่อไป ทั้งๆที่เคยได้ฟังเรื่อง "หมาป่ากับลูกแกะ"..."ชาวนากับงูเห่า"... "ลูกเป็ดขี้เหร่" และเรื่องอื่นๆจากน้ำฝนไปแล้ว ที่โรงเรียน ในชั่วโมงสุดท้ายก่อนกลับบ้าน คุณครูจะสอนร้องเพลง ไม่ก็เล่านิทานให้เด็กๆฟัง ในวันที่เล่านิทานน้ำฝนจะนั่งตาแป๋วฟังอย่างตั้งใจที่สุด เธอชอบชั่วโมงที่คุณครูเล่านิทานมาก เพื่อจำนิทานเอาไว้ไปเล่าอวดคุณผู้หญิง !... "ซื้อพวงมาลัยบูชาพระก่อเจ้า ? " น้ำฝนจะเอ่ยประโยคนี้กับแขกผู้หญิงที่ดูมีอายุสักหน่อย ตามที่พ่อค้าพวงมาลัยสอนไว้ และเธอจะต่อข้อเสนอด้วยประโยคว่า "วันนี้วันศีลด้วยนะเจ้า !" ดังนั้นน้ำฝนจะต้องจำให้ได้ว่าวันไหนเป็นวันพระ เพื่อให้พวงมาลัยของเธอดูมีค่าต่อลูกค้ามากขึ้น ในบรรดาเด็กขายพวงมาลัยในร้านนี้ น้ำฝนเป็นเด็กตัวเล็กที่สุดแต่ก็ขายพวงมาลัยได้มากที่สุด วันหนึ่งคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงมากินอาหารที่ร้านอีก คุณผู้หญิงลูบหัวของน้ำฝนอย่างเคยหลังจากรับมาลัยดอกรักจากคุณผู้ชายแล้ว น้ำฝนรู้สึกว่ามือของคุณผู้หญิงช่างนุ่มนวลยิ่งกว่าทุกวัน เธออยากจะให้คุณผู้หญิงลูบหัวเธอนานๆ น้ำฝนดึงมือคุณผู้หญิงมากอดแนบแก้มไว้ คุณผู้หญิงหัวเราะเสียงใส หยิกหยอกที่ปลายคางเธอแล้วหยิบถุงกระดาษใบหนึ่งที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมายื่นให้ "เปิดดูสิจ๊ะ ! " คุณผู้หญิงบอกกับเธอ น้ำฝนรับถุงกระดาษนั้นไว้อย่างไม่ค่อยเข้าใจ จนกระทั่งคุณผู้หญิงเตือนอีกครั้งว่าให้เปิดถุงนั้นดู เธอจึงเปิดถุงนั้น ! ในนั้นเป็นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลน่ารัก ! น้ำฝนมองตุ๊กตาหมีตัวน้อยอย่างตื่นเต้น เธอลองเอามือจับตุ๊กตาตัวนั้น มันร้องออกมาได้เมื่อถูกมือเธอจับ น้ำฝนแทบจะร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตื่นเต้นสุดขีด ! ขนสีน้ำตาลของมันอ่อนนุ่ม ตามันสีดำกลมเป็นมันวาว เจ้าหมีน้อยมองเธอเหมือนกับทักทาย เธอดีใจที่คุณผู้หญิงเอาตุ๊กตาหมีตัวนี้มาให้ดู ...น้ำฝนบีบตัวมันเบาๆให้มันร้อง ลูบหัวมันอีกครั้งแล้วก็ส่งคืนให้คุณผู้หญิงด้วยความเสียดาย ! "เอาไปสิ ! ฉันให้น้ำฝน" คุณผู้หญิงยื่นถุงตุ๊กตาหมีนั้นกลับมาให้เธอ... นี่คุณผู้หญิงให้เธอจริงๆหรือนี่ ! ทีแรกน้ำฝนคิดว่าให้เธอดูเฉยๆ
..................................................................................... ...ค่ำวันนั้นเมื่อกลับถึงบ้าน น้ำฝนรีบอาบน้ำ กินข้าวและสีฟันโดยเร็ว แล้วเอาตุ๊กตาหมีมาเล่นอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องพัก เธอคุยกับมัน เล่านิทานให้มันฟัง ร้องเพลงให้มันฟังด้วย และเอามันเข้าไปนอนข้างๆด้วยเมื่อพ่อบอกให้ไปเข้านอนได้ ทุกเช้าก่อนไปโรงเรียนเธอจะคุยกับมันก่อนที่พ่อจะจับตัวเธอขึ้นรถจักรยานไปส่งโรงเรียน และถ้าเป็นวันโรงเรียนหยุด เธอก็จะอุ้มมันแล้วยืนตรง ร้องเพลงชาติกับมันตอนแปดโมงเช้าที่หน้าห้องพัก และเธอก็ไม่เคยลืมที่จะเล่านิทานกับร้องเพลงให้มันฟังก่อนนอนทุกคืน ... และช่างแปลกอะไรอย่างนั้น ! คุณครูเสาวภาได้เล่านิทานเรื่องใหม่ชื่อเรื่อง "หมีน้อยสามตัว" ให้เธอฟังหลังจากที่เธอได้ตุ๊กตาหมีมาเพียงสองวัน น้ำฝนจำเรื่องนี้ได้เกือบทุกถ้อยคำในการฟังเพียงครั้งเดียว แล้วบ่ายวันหนึ่ง ! คุณครูเสาวภาก็บอกนักเรียนทุกคนว่าพรุ่งนี้เป็น "วันแม่" นักเรียนทุกคนจะต้องร้อยพวงมาลัยดอกมะลิเอาไปให้แม่ คุณครูเสาวภาเอาถุงพลาสติกใหญ่มาใบหนึ่ง ในนั้นมีดอกมะลิอยู่เต็ม คุณครูเสาวภาหยิบดอกมะลิมากองไว้บนโต๊ะนักเรียนทุกคน เอาด้ายมาแจกให้คนละเส้นพร้อมกับลวดเส้นเล็กๆ แล้วคุณครูก็สอนให้นักเรียนร้อยมาลัยดอกมะลิแบบง่ายๆ เด็กทุกคนสนุกมากต่างก็ร้อยมาลัยกันชุลมุน และเมื่อโรงเรียนเลิก นักเรียนตัวเล็กๆก็ถือมาลัยดอกมะลิกลับไปกันทุกคน พวกเธอจะเอาไปให้แม่อย่างที่คุณครูเสาวภาบอก แน่นอนรวมทั้งน้ำฝนด้วย ! เย็นวันนี้เธอจะเอามาลัยดอกมะลิที่ร้อยเองไปให้คุณผู้หญิง ! พรุ่งนี้เป็นวันหยุด คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายจะต้องมาที่ร้านแน่นอนเหมือนทุกที เย็นนั้นน้ำฝนรอคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายอย่างใจจดใจจอ เธอเฝ้าชะเง้อมองไปยังลานจอดรถตลอดเวลา เธอมีนิทานเรื่องหมีน้อยสามตัวจะเล่าอวดคุณ ผู้หญิง และมีมาลัยดอกมะลิวันแม่ที่จะให้กับคุณผู้หญิงด้วย เหมือนอย่างที่เด็กนักเรียนคนอื่นเขาเอาไปให้แม่กัน แต่คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายก็ยังไม่มา จนพ่อมารับกลับห้องพัก ! ...เช้าวันรุ่งขึ้นมีเพื่อนพ่อสองคนมาหาพ่อที่ห้องพักคนงาน เขาได้รับข่าวจากเมืองที่เธอกับพ่ออยู่ เขาบอกพ่อว่าปู่ของเธอตายเสียแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่น้ำฝนได้เห็นน้ำตาของพ่อ ! พ่อบอกว่าจะต้องรีบกลับบ้านเพื่อให้ทันเผาศพปู่ และจะช่วยย่าทำนาต่อไป พ่อบอกว่าวันนี้เธอไม่ต้องไปโรงเรียนและไม่ต้องไปขายพวงมาลัยอีกแล้ว พ่อบอกขายจักรยาน วิทยุและข้าวของในห้องพักให้กับเพื่อนคนงานห้องข้างๆหมดภายในวันนั้น เพื่อจะกลับบ้านให้เร็วที่สุดพร้อมกับเงินที่พ่อกับเธอช่วยกันทำงานและเก็บ กันไว้...
................................................................................. ...แปดโมงเช้าวันนั้นที่ด่านตรวจคนเข้าเมือง ความชุลมุนวุ่นวายของคนหลายเชื้อชาติที่รอผ่านเข้าออกพรมแดนฝั่งไทยก็หยุดนิ่งเมื่อเสียงเพลงชาติไทยดังขึ้น หลายคนมองไปยังสองคนพ่อลูกคู่หนึ่งที่ยืนอยู่บนสะพานฝั่งไทยด้วยความแปลกใจ คนพ่อถือของพะรุงพะรังยืนนิ่ง ลูกสาวตัวเล็กยืนอยู่ข้างๆ เธออยู่ในชุดนักเรียนไทยและยืนตัวตรงทีเดียว มือข้างหนึ่งถือกระเป๋านักเรียนใบเล็ก อีกมือหนึ่งกอดตุ๊กตาหมีไว้ มีมาลัยดอกมะลิที่เหี่ยวเฉาจนเป็นสีน้ำตาลพันอยู่รอบคอตุ๊กตาหมีน้อยตัวนั้น ! เธอกำลังร้องเพลงชาติไทยพร้อมๆกับเสียงเพลงที่ดังมาจากลำโพง ใบหน้าหมดจดไร้เดียงสานั้นนองไปด้วยน้ำตา ! ...O
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 16 ส.ค. 2548, 16.01 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...