 คือข้า |
|
| เรไร |
 ก็คือข้าผู้นำความเจ็บปวดอันยิ่งยวดแสนสาหัสคาดไม่ถึง ทั้งร่างกายใจรวนครวญคำนึง สุดก้นบึ้งทุกข์ถมตรมดวงมาน ก็คือข้าผู้นำความสิ้นหวัง คือผู้พังความฝันอันแสนหวาน คือผู้พรากฤดีที่ชื่นบาน ให้ร้าวรานแหลกสลายในพริบตา ข้าก็คือตัวแทนแห่งความเหงา ต้องเปลี่ยวเปล่าเดียวดายให้โหยหา ทรมานตราบสิ้นดวงวิญญาณ์ สูญศรัทธาดีชั่วในตัวตน ก็คือข้ามอบฝันอันขื่นขม ต้องตรอมตรมโศกสะอื้นนับหมื่นหน ทุกราตรีอ้างว้างช่างมืดมน ไร้เหตุผลชลนาด้วยจาบัลย์ และข้าคือความทรนงที่องอาจ ข้าสามารถเสกมนต์บันดลฝัน ให้ดวงจิตเริงรื่นทุกคืนวัน สร้างสุขสันต์หรรษาทุกราตรี ข้าคือสิ่งหมายปองของมนุษย์ คือที่สุดสูงสง่าเปี่ยมราศี เหล่าผู้คนมากมายหมายฤดี ได้เพียงมีข้าสถิตติดทรวงใน ข้าคือสิ่งประเสริฐเลิศคุณค่า คือศรัทธาความฝันอันยิ่งใหญ่ ที่ผู้คนอยากคว้ามาสู่ใจ รักที่ไขว่ที่คว้าคือข้าเอง
|
ศาลานกน้อย พร้อมบริการเสมอ และยินดีรับฟังข้อเสนอแนะจากทุกท่าน
ติดต่อเว็บมาสเตอร์ได้ทางคอลัมน์
เมื่อวันที่ : 24 ก.ค. 2548, 08.13 น.
ผู้อ่านที่รัก,
นิตยสารรายสะดวก และผู้เขียนยินดีรับฟังความคิดเห็นต่อข้อเขียนชิ้นนี้
เชิญคลิกแสดงความเห็นได้โดยอิสระ ขอขอบคุณและรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ในการมีส่วนร่วมของท่านในครั้งนี้...